Weblog Lieke Kuper

Hoewel je je eerste stapjes los hebt gezet, wil je dit de eerste weken maar zelden laten zien (aan anderen, maar ook aan je eigen papa en mama!). Nee, je laat je zeker niet dwingen!
Toch heb je je eerste paar schoenen gekregen; hele blitse met wit en zilver, maat 20.
Je hebt ze tijdens het buiten zijn lekker aan.
De eerste boottocht van het seizoen wordt gemaakt met je zwemvest om (lastig om dan met die reuze kraag de druiven in je mond te krijgen) en papa heeft (met tegenzin) een schommel voor jou opgehangen onder de carport. Eenmaal erin wil je er niet meer uit. Dat is eigenlijk met alles buiten; eenmaal in de kinderwagen, wil je er niet meer uit als we binnen zijn; eenmaal je jas aan, hij mag niet meer uit, eenmaal je schoenen aan, die mogen niet meer uit, eenmaal op de loopauto, je wilt er niet meer af. En niet willen = gillen, je schrap zetten, zo slap als vaatdoek maken als we je optillen enz. Need I say more?
Zulke trekjes heb je ook nog steeds met eten; je eet goed, prima eigenlijk, maar iets geven wat je niet lust of gewoon niet wil (niet de juiste timing mama, want de mond is nog vol); hand uitsteken en wegslaan is het gevolg. En een beker drinken dat op een verkeerd moment aangeboden wordt? Blij dat-ie van plastic is, anders waren er al veel gesneuveld!
Och och wat een klachten over jou en je bent eigenlijk zo lief! En grappig met je imitatie van geluiden, woorden (woef woef als je een koe in de wei ziet), au (als de bladzijde van een boek dicht gaat op je hand). Je bent een felle tante en Roos moet het af en toe ook echt ontgelden (knijpen, haar vastpakken enz.), maar jullie kunnen samen ook giechelen als twee echt zusjes. En lekker samen in bad spelen of dansen als kinderen voor kinderen op staat.
Je slaapt nog 2 keer op een dag. We moeten wel je slaapzak (rits) goed dichtdoen en verbergen, want anders maak je hem zelf open, hang je hem op de rand van je bed en sta je rechtop om aan te geven dat je wakker bent en klaar bent om eruit te gaan.